Verhalen van Bevrijding: Herinneringen aan de Bevrijding van Eindhoven en Helmond

Precies tachtig jaar geleden hebben de geallieerde legers Eindhoven als een van de eerste Nederlandse steden bevrijd van de Duitse bezetting. Andere zuidelijke provincies volgden snel. NU.nl vroeg lezers welke verhalen zij zich herinneren. En dat is niet alleen kommer en kwel.

Toen de Engelse tanks op 24 september 1944 de Brabantse plaats Helmond binnenreden, was Jaap Bos vier jaar. Toch kan de inmiddels 84-jarige man de bevrijding van zijn geboortestad nog goed herinneren. Vanuit zijn huis had hij goed uitzicht over het kruispunt aan de overkant, waar een van de tanks tot stilstand kwam. Buurtbewoners renden naar buiten om het Wilhelmus te zingen. 'Maar mijn tweejarige broertje en ik mochten niet mee van mijn ouders', zegt Bos.

De bevrijding verliep niet zonder slag of stoot. Duitse soldaten openden het vuur, waarop alle mensen de omliggende huizen invluchtten. Niemand raakte daarbij gewond. Bos herinnert zich nog goed hoe zijn woonkamer vol zat met vreemde mensen. Een paar weken later werden twee Engelse soldaten bij hem thuis ondergebracht. Zij werkten aan het tijdelijke geallieerde vliegveld ten oosten van Helmond.

Inmiddels woont Bos in Eindhoven, maar keert regelmatig terug naar zijn ouderlijk huis in Helmond. Hij deelt zijn jeugdherinneringen met zijn kinderen en kleinkinderen om 'de verhalen levend te houden'. Ondanks de 'mooie en kinderlijke' herinneringen, beseft Bos ook de spanningen van de oorlogstijd.

De 62-jarige Veerle de Robles heeft de verhalen van haar moeder en overgrootouders uit de Tweede Wereldoorlog altijd in ere gehouden. Haar moeder groeide op in het Belgische Hamont, vlak bij de grens met Nederland. Na de bevrijding van Eindhoven volgde al snel ook de bevrijding van Hamont.

Tijdens de bezetting kwamen Engelse soldaten terecht in het huis van De Robles' moeder en grootouders. Er ontstonden mooie momenten, waaronder het samenzingen met een soldaat die gitaar kon spelen. Jaren na de oorlog keerde een van de Engelse soldaten terug naar het dorp, wat zorgde voor een emotionele hereniging.

De Robles benadrukt het belang van het doorgeven van oorlogsverhalen, zowel positief als negatief. Ze vindt dat we moeten blijven vertellen over de afschuwelijke periode van de oorlog, om de herinneringen levend te houden. De waarde van vrijheid na tachtig jaar mag niet worden vergeten.